Mijn vijf weken stage in de St. Kevin’s Primary School zitten erop. WAT EEN ERVARING WAS DAT! Ik wist dat er verschillen gingen zijn met het Belgisch onderwijssysteem, maar de ‘shock’ was toch nog iets groter. Kinderen zitten hier nooit in rijen in de klas, maar in – soms iets te gezellige – groepjes. Zo kijken bijvoorbeeld niet alle leerlingen naar het bord. Wat achteraf ook totaal niet zo’n probleem bleek aangezien ze het bord hier totaal niet zoveel gebruiken als bij ons :)
Een ander groot verschil is het gebruik van werkboeken. Dat kennen ze hier helemaal niet. Alle kinderen krijgen handboeken en werkschriften. Daarin schrijven ze alle oplossingen van bijvoorbeeld hun wiskunde oefeningen. Persoonlijk vind ik dit niet zo’n goed systeem, want als de leerlingen naar hun werk willen terug kijken, zien ze enkel betekenisloze cijfers aangezien de som er niet bij staat geschreven. Ze schrijven ook nooit tussenstappen bij de oefeningen dus is het voor de leerkracht ook heel moeilijk om te kijken waar het juist is fout gelopen in het denkproces.
Deze werkschriften hebben ze voor elk vak: Math, English, Religio, World around us, … Voor het laatste moeten ze bijvoorbeeld vaak gewoon een hele tekst over een bepaald onderwerp overschrijven van het smartbord. Wat in mijn ogen vaak gewoon puur tijdverlies is. De leerlingen leren hier niets mee, want vaak weten ze niet eens wat ze precies aan het overschrijven zijn omdat ze zich teveel moeten dit concentreren op het schrijven zelf.
Dit klinkt nu heel negatief, maar er waren ook heel wat positieve kanten aan het Iers onderwijssysteem. Hier laten ze de kinderen veel meer zelf ontdekken en experimenteren. In tegenstelling tot België waar alles heel didactisch – en soms saaier – verloopt. De leerkracht staat vooraan in de klas en ‘geeft’ de kennis aan de kinderen. Onze coördinator vergeleek het met een kan water dat de kennis voorstelt en de glazen zijn de leerlingen. Als een leerkracht schenken wij wat water in elk glas, maar dat is niet altijd de manier waarop het zou moeten zijn. We moeten de leerlingen soms meer de vrijheid geven om zelf hun kennis op te bouwen en te ontdekken.
De uniformen vind ik ook zeker een aanrader. In het begin was ik dit niet gewoon en vond ik het spijtig dat ze hun eigen kleren niet mochten dragen, maar nu zie ik ook heel wat voordelen. Aangezien we in een stadsschool zaten, was er heel wat diversiteit in zowel nationaliteit, taal, sociaal-economische status, … Door de uniformen is iedereen gelijk en ziet niemand echt een verschil tussen de kinderen. Iedereen is een evenwaardige leerling op St. Kevin’s Primary School en dat wordt extra bekrachtigd aan de hand van deze klederdracht.
De overheid bekijkt hier ook het inkomen van elk gezin en als het te laag is, hebben deze kinderen recht op ‘free dinners’ tijdens de middagpauze. In mijn klas hadden er 24 van de 28 leerlingen hier recht op dus dit gaf mij al direct een reëel beeld van hun situaties. Een groot contract met de landelijke schooltjes die ik in België gewoon ben. Nu kan ik wel zeggen dat die ‘free dinners’ niet zoveel inhielden en zeker niet zo gezond waren. Ik deed soms toezicht tijdens de middagpauzes en dan zag ik nogal vaak Amerikaanse hamburgers of wat macaroni voorbijkomen.
Na school was er ook elke dag ‘Homeworkclub’ waar ik ook soms als vrijwilliger bij hielp. Een project waar ik een grote voorstander van ben aangezien heel veel kinderen hier geen steun krijgen thuis en aan hun lot worden overgelaten. Door deze extra ondersteuning van de leerkrachten – die dit ook helemaal vrijwillig doen- blijven de kinderen op hetzelfde niveau als de rest en geraken ze niet achter.
Tijdens mijn stage heb ik ook enkele Nederlandse lesjes mogen geven. Dit was werkelijk zo leuk om te doen. Het blijft zo grappig als Ierse kindjes en leerkrachten onze Nederlands woorden proberen uit te spreken. Voor hen is de uitspraak van sommige klanken bijna onmogelijk omdat ze die niet kennen in het Engels. Vandaar dat ik ook al snel ‘Miss Belgium’ werd in plaats van ‘Miss Bastiaen’. :)
Ik heb ze zichzelf leren voorstellen in het Nederlands aan de hand van een spelletje. De kleuren aangeleerd met een vingertwister. Sommige lichaamsdelen aan de hand van het bekende liedje ‘Hoofd, schouder, knie en teen’ en dan nog heel wat over België zelf. De leerlingen waren heel enthousiast om te leren over België, ook al hadden ze geen flauw idee waar België juist op de kaart lag. Al was het wel even schaamtelijk wanneer ze meer voetballers van de Red Devils konden opnoemen als mij….
Het was soms wel een uitdaging om alles te verstaan aangezien ze hier snel (lees: heel snel) praten en vaak nog eens met een Iers accent. Ondertussen ben ik dit wel al gewoon, maar ik was toch blij dat ik ook nog een andere student, Nicole, van de St. Mary’s University College in mijn klas had. Wanneer mijn hoofd even tilt sloeg, kon zij mij altijd even ‘vertalen’ in het normale, trage, meer verstaanbare Engels :)
Ik heb werkelijk zo genoten van deze ervaring en het was dan ook heel spijtig dat ik al na vijf weken afscheid moest nemen van mijn P4-klas. (P4 zijn hier de 7-8 jarigen) Op mijn laatste dag werd ik overspoeld met cadeaus van zowel de leerlingen als de leerkrachten. Iets wat ik helemaal niet gewoon was van in België. Ik kan het niet genoeg zeggen, maar alle mensen zijn hier zoooo vriendelijk en staan altijd klaar om u te helpen. Met pijn in het hart moest ik afscheid nemen, maar ik weet zeker dat we in contact gaan blijven!
Veel liefs
Alissa
Een ander groot verschil is het gebruik van werkboeken. Dat kennen ze hier helemaal niet. Alle kinderen krijgen handboeken en werkschriften. Daarin schrijven ze alle oplossingen van bijvoorbeeld hun wiskunde oefeningen. Persoonlijk vind ik dit niet zo’n goed systeem, want als de leerlingen naar hun werk willen terug kijken, zien ze enkel betekenisloze cijfers aangezien de som er niet bij staat geschreven. Ze schrijven ook nooit tussenstappen bij de oefeningen dus is het voor de leerkracht ook heel moeilijk om te kijken waar het juist is fout gelopen in het denkproces.
Deze werkschriften hebben ze voor elk vak: Math, English, Religio, World around us, … Voor het laatste moeten ze bijvoorbeeld vaak gewoon een hele tekst over een bepaald onderwerp overschrijven van het smartbord. Wat in mijn ogen vaak gewoon puur tijdverlies is. De leerlingen leren hier niets mee, want vaak weten ze niet eens wat ze precies aan het overschrijven zijn omdat ze zich teveel moeten dit concentreren op het schrijven zelf.
Dit klinkt nu heel negatief, maar er waren ook heel wat positieve kanten aan het Iers onderwijssysteem. Hier laten ze de kinderen veel meer zelf ontdekken en experimenteren. In tegenstelling tot België waar alles heel didactisch – en soms saaier – verloopt. De leerkracht staat vooraan in de klas en ‘geeft’ de kennis aan de kinderen. Onze coördinator vergeleek het met een kan water dat de kennis voorstelt en de glazen zijn de leerlingen. Als een leerkracht schenken wij wat water in elk glas, maar dat is niet altijd de manier waarop het zou moeten zijn. We moeten de leerlingen soms meer de vrijheid geven om zelf hun kennis op te bouwen en te ontdekken.
De uniformen vind ik ook zeker een aanrader. In het begin was ik dit niet gewoon en vond ik het spijtig dat ze hun eigen kleren niet mochten dragen, maar nu zie ik ook heel wat voordelen. Aangezien we in een stadsschool zaten, was er heel wat diversiteit in zowel nationaliteit, taal, sociaal-economische status, … Door de uniformen is iedereen gelijk en ziet niemand echt een verschil tussen de kinderen. Iedereen is een evenwaardige leerling op St. Kevin’s Primary School en dat wordt extra bekrachtigd aan de hand van deze klederdracht.
De overheid bekijkt hier ook het inkomen van elk gezin en als het te laag is, hebben deze kinderen recht op ‘free dinners’ tijdens de middagpauze. In mijn klas hadden er 24 van de 28 leerlingen hier recht op dus dit gaf mij al direct een reëel beeld van hun situaties. Een groot contract met de landelijke schooltjes die ik in België gewoon ben. Nu kan ik wel zeggen dat die ‘free dinners’ niet zoveel inhielden en zeker niet zo gezond waren. Ik deed soms toezicht tijdens de middagpauzes en dan zag ik nogal vaak Amerikaanse hamburgers of wat macaroni voorbijkomen.
Na school was er ook elke dag ‘Homeworkclub’ waar ik ook soms als vrijwilliger bij hielp. Een project waar ik een grote voorstander van ben aangezien heel veel kinderen hier geen steun krijgen thuis en aan hun lot worden overgelaten. Door deze extra ondersteuning van de leerkrachten – die dit ook helemaal vrijwillig doen- blijven de kinderen op hetzelfde niveau als de rest en geraken ze niet achter.
Tijdens mijn stage heb ik ook enkele Nederlandse lesjes mogen geven. Dit was werkelijk zo leuk om te doen. Het blijft zo grappig als Ierse kindjes en leerkrachten onze Nederlands woorden proberen uit te spreken. Voor hen is de uitspraak van sommige klanken bijna onmogelijk omdat ze die niet kennen in het Engels. Vandaar dat ik ook al snel ‘Miss Belgium’ werd in plaats van ‘Miss Bastiaen’. :)
Ik heb ze zichzelf leren voorstellen in het Nederlands aan de hand van een spelletje. De kleuren aangeleerd met een vingertwister. Sommige lichaamsdelen aan de hand van het bekende liedje ‘Hoofd, schouder, knie en teen’ en dan nog heel wat over België zelf. De leerlingen waren heel enthousiast om te leren over België, ook al hadden ze geen flauw idee waar België juist op de kaart lag. Al was het wel even schaamtelijk wanneer ze meer voetballers van de Red Devils konden opnoemen als mij….
Het was soms wel een uitdaging om alles te verstaan aangezien ze hier snel (lees: heel snel) praten en vaak nog eens met een Iers accent. Ondertussen ben ik dit wel al gewoon, maar ik was toch blij dat ik ook nog een andere student, Nicole, van de St. Mary’s University College in mijn klas had. Wanneer mijn hoofd even tilt sloeg, kon zij mij altijd even ‘vertalen’ in het normale, trage, meer verstaanbare Engels :)
Ik heb werkelijk zo genoten van deze ervaring en het was dan ook heel spijtig dat ik al na vijf weken afscheid moest nemen van mijn P4-klas. (P4 zijn hier de 7-8 jarigen) Op mijn laatste dag werd ik overspoeld met cadeaus van zowel de leerlingen als de leerkrachten. Iets wat ik helemaal niet gewoon was van in België. Ik kan het niet genoeg zeggen, maar alle mensen zijn hier zoooo vriendelijk en staan altijd klaar om u te helpen. Met pijn in het hart moest ik afscheid nemen, maar ik weet zeker dat we in contact gaan blijven!
Veel liefs
Alissa